نکته ها و تجربه تبلیغی

1- نقل روایات و آیات زیاد روی منبر بدون تحلیل و تأمل و تکرار لازم، مخاطب را خسته می کند. لازم است یک محور خاص شکافته شود تا ده ها محور ناقص و ابتر گذاشته شود. اگر بحث حیا مطرح می شود، زیرمجموعه های فراوانی دارد، ریشه های حیا، اقسام حیا، آثار حیا همه ی این عناوین در یک منبر نمی گنجد. اگر یک جلسه سخنرانی داریم مهم ترین بحث را مطرح کنیم  و به بقیه اشاره نکنیم.

2- کمی محتوا و حاشیه پردازی پیرامون یک مطلب واضح نیز سزاوار نیست.

3- نوع سخنرانی ها با توجه به تفاوت مخاطب، زمان، مکان و شرایط متفاوت می شود.

4- گشودن حوزه ها، موضوعات و محور های نو در یک منبر یک ضرورت است.

5- رسانه منبر بایستی

عرصه ی مطالب پژوهشی، علمی، عمیق، مستند و صحیح با بیان روان و ساده باشد.

6- پراکندگی مطالب در منبر بدون انسجام و دسته بندی، مخاطب را دچار سر در گمی و تحیر می کند.

7- سوژه و موضوع منبر بهتر است با توجه به مشکلات هر جامعه، شهر و منطقه ایجاد شود.

8- جامع نگری در مباحث منبر یک ضرورت است. به عنوان مثال اگر در جلسه ای در مورد احترام والدین صحبت می شود اشاره ای هم به احترام فرزند شود.

9- شبهه افکنی بدون پاسخ یا ایجاد تردید در منبر، لغزش بسیار مهمی است.

10- کار تبلیغی دیر ثمره می دهد، سخنران نباید هرگز مأیوس شود حتی اگر با تمسخر و استهزا مواجه شد باید مقاومت کند تا نتیجه بگیرد.

11- سخنران به مباحثی بپردازد که برای خودش هضم شده در غیر این صورت مخاطب را دچار سر در گمی می کند.

12- مباحث تخصصی و متشابه روی منبر یا مطرح نشود یا خوب تحلیل شود.

13- منفی نگری و دائم بر نقاط ضعف دست گذاشتن یکی از آسیب های سخنرانی است.

14- در استفاده از عناوین و القاب توجه کنیم به قشر یا گروهی توهین نشده یا نادیده گرفته نشوند.

15- در نقل های تاریخی و وقایع به گونه ای عمل شود که تحریک آمیز نباشد و به ملیت یا منطقه خاصی توهین نشود.

محبوبه صادقی/طلبه پایه پنجم/ مدرسه علمیه زینب کبری(س) اردستان