مرحوم تاج الدین حسن سلطان محمد ^{رضوان الله تعالی علیه} در کتاب خود می نویسد:
در بغداد مرد فاسقی بود که هنگام احتضار وصیت کرده بود که مرا ببرید نجف اشرف دفن کنید شاید خداوند مرا بیامرزد وبه خاطر حضرت امیرالمومنین ^{علیه السلام} ببخشد.
چون وفات کرد قوم و خویشان او طبق وصیت او را غسل داده و کفن نمودند و در تابوتی گذاردند و به سوی نجف حمل کردند.
شب حضرت امیر ^{علیه السلام} به خواب بعضی از خدّام حرم خود آمدند و فرمودند: فردا صبح نعش یک فاسق را از بغداد می آورند که در زمین نجف دفن کنند،بروید و مانع این کار شوید!ونگذارید او را در جوار من دفن کنند.
فردا که شد خدّام حرم مطهّر یکدیگر را خبر کردند،رفتند و در بیرون دروازه نجف ایستادند، که نگذارند نعش آن فاسق را وارد کنند،هر قدر انتظار کشیدند کسی را نیاوردند.
شب بعد باز در خواب دیدند حضرت امیر ^{علیه السلام} را که فرمود:«آن مرد فاسق را که شب گذشته گفتم نگذارید وارد شوند فردا می آیند،بروید استقبال او و او را با عزت و احترام تمام بیاورید و در بهترین جاها دفن کنید.» گفتند: آقا شب قبل فرمودید نگذارید و حالا می فرمایید بهترین جا دفن شود!؟
حضرت فرمود:«آنهایی که نعش را می آوردند،شب گذشته راه را گم کردند و عبورشان به زمین کربلا افتاد،باد وزید و خاک و غبارزمین کربلا را در تابوت او ریخته از برکت خاک کربلا و احترام فرزندم حسین ^{علیه السلام} خداوند از جمیع تقصیرات او گذشت، او را آمرزید و رحمت خود را شامل حالش گردانیده است. »(تحفه المجالس - انوار آسمانی ص104)

منبع: مجله زن روز/شماره2395/صفحه10