آسیب سوم: استبعاد ظهور یا استعجال

عجله کردن در ظهور یا دور انگاشتن آن و غفلت از آمادگی،یکی از آسیب های مهدویت است.

استعجال: یعنی عجله کردن و درخواست چیزی قبل از رسیدن زمان آن و نحقق شرایط و مقدمات لازم،این امر باعث می شود اعتقادها و باورها سست شده و منتظر،شوق خود را از دست بدهد.

مهزم گوید به امام صادق(علیه السلام)عرض کردم:

فدایت شوم این امر(ظهور)چه زمانی رخ می دهد؟به درازا کشید.فرمود:آرزومندان خطا کردند،عجله کنندگان هلاک شدندو آنان که تسلیم اند،نجات یافتند و به سوی ما باز می گردند.(الغیبة نعمانی/ص284)

صاحب مکیال المکارم چهارده پیامد برای استعجال ظهور ذکر کرده اند.برخی از آنها عبارتند از:

1. پیروی از مدعیان ظهور                                         

2. یاس از تحقق ظهور

3. رد اخبار ظهور و فرج

4. استهزاء و تمسخر

5. زمینه فراهم شدن برای مدعیان مهدویت

6. اعتراض به قضا و قدر الهی

7. ترک دعا برای تعجیل فرج

شتاب در امری که تحقق آن به دست خداست و زمان وقوع آن از اسراری است که ما خبر نداریم،باعث می شود روحیه گله مندی و اعتراض پیدا شده و خدای ناکرده به انکار امام منجر می شود.

اگر حقیقت غیبت درک شود،و بدانیم حضور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه )در زمان غیبت،مانند خورشید پشت ابر منشأ اثر و نورانیت است و بدانیم ظهور از سنت های الهی است که با فراهم شدن شرایطش تحقق می یابد،هرگز در این امر شتاب نخواهیم کرد.

توصیه به بردباری و صبر در زمان غیبت در کنارانتظارفرج،برای همین است،همان طور که استعجال،آسیب خطرناکی است،استبعاد ظهور و دور پنداشتن آن نیز آسیب جدی و پر ضرری است.افرادی که ظهور را دور می شمارند،هرگز آماده نبوده و نوعی رخوت و سستی در آنان پیدا می شود. حصار شکستن،هنجارشکنی و عبور از حدود و مرزهای الهی شاخصه ی چنین تفکری است. اینان با سهل انگاری نسبت به مهدویت و حاشیه نگری به این مهم،نقشی برای آن در تربیت دینی و شخصیتی و اجتماعی در نظر نمی گیرند.چنین نگاهی منجر به تجرّی و فراموش  کردن وظیفه می شود.

ادامه دارد…