بارخدایا!

مرا به رنج توانایی و بر گرفتاری شکیبایی و بر درویشی قدرت نمی باشد،

 پس روزی ام را از من مگیر، مرا به خلق خویش وامگذار بلکه

به تنهایی(بی واسطه)، خواسته ام را برآور و خود کارگذار من باش و به سوی من روی آور (مرا مشمول رحمت گردان) و در همه کارهایم نظر داشته باش،

 زیرا اگر مرا به خود واگذاری از (انجام) آن کارها ناتوان گردم و آنچه مصلحت من در آن است انجام ندهم

و اگر مرا به خلق خویش واگذاری با روی گرفته و در هم به من نگرند

و اگر مرا به ناچار به خویشانم واگذاری نومیدم گردانند و اگر ببخشند کم و ناگوار بخشند و بر من منت فراوان نهند و نکوهش بسیار نمایند،

 پس به احسان و بخشش خود بی نیازم گردان.