به نام خدا

مهدویت و اعتقاد به امام زنده ی غایب برخاسته از مبنای اعتقادی مستحکمی است که ریشه در براهین عقلی و نقلی دارد.مهدی باوری یکی از بارزترین و بدیهی ترین مسایل اسلامی است که مورد تایید همه مسلمانان بوده وصدها روایت آن را مطرح ساخته اند.

مهدی شناسی دروازه شناخت خدا و گریز از مرگ جاهلی است.

از امام حسین (علیه السلام) سوال شد نشانه معرفت خدا چیست؟

فرمودند: «مَعرِفَةُ أهلِ کُلِّ زَمَانٍ إِمامَهُمُ الَّذِی یَجِبُ عَلَیهِم طَاعَتُهُ .»

امام صادق (علیه السلام) از رسول خدا() روایت نموده اند که فرمودند:

«مَن مَاتَ وَ لَم یَعرِف إِمَامَهُ مَاتَ مَیتَةً جَاهِلِیَّةً: هر کس بمیرد در حالی که امام زمانش را نمی شناسد به مرگ جاهلیت مرده است.»

مقوله مهدویت با همه قداست و اهمیتی که دارد همانند بسیاری دیگر از مباحث عقیدتی دستخوش آسیب ها وانحرافاتی شده که بیم آن می رود از مسیر اصلی خود فاصله بگیرد.

لازمه آسیب زدایی و کنار زدن آفت ها ،شناخت عوامل آسیب زا و ریشه یابی آن است.شناخت آسیب ها و آفات مهدی باوری یکی از وظایف مهم هر منتظری است تا در پرتو آن به خرافه زدایی پرداخته و به تصحیح اعتقاد در این زمینه مبادرت نماید. در این نوشتار به اختصار 10 آسیب را مورد بحث قرار می دهیم.

آسیب اول:برداشت ایستا و انفعالی از انتظار

برخی انتظار را در قرنطینه و به مثابه اطاق انتظار گرفته اند که باید تنها نشست ومنتظر ماند تا نوبت اقدام شود. امام خمینی (رحمة الله) در این رابطه می فرمایند:

«بعضی ها انتظار فرج را به این می دانند که در مسجد یا حسینیه بنشینند و دعا کنند و فرج امام را از خدا بخواهند. دیگرغیر از این کاری از ایشان بر نمی آید و به فکر این هم که یک کاری بکنند نبودند. یک دسته دیگری بودند که انتظار فرج را می گفتند این است که ما کاری نداشته باشیم به این که در جهان چه می گذرد،ما تکلیف خودمان را عمل می کنیم. یک دسته ای می گفتند که خوب باید عالم یاید پر از معصیت شود تا حضرت بیاید،ما نهی از منکر نمی کنیم ،امر به معروف نمی کنیم ،تا مردم هرکاری می خواهند بکنند.گناهان زیاد بشود که فرج نزدیک بشود.

یک دسته ای از این بالاتر بودند می گفتند: باید دامن زد به گناهان،دعوت کرد مردم را به گناه،تا دنیا پر از ظلم بشود و حضرت تشریف بیاورند. یک دسته دیگری بودند که می گفتند:هر حکومتی اگر زمان غیبت محقق بشود این حکومت باطل است و بر خلاف اسلام است.

(صحیفه نور،ج 20،ص 196 با تلخیص)

انتظار یعنی چشم به راهی،نگرانی،امید به اینده،امیدی که باعث حرکت،پویایی،اقدام و آمادگی شود.کدام آدم عاقلی در حال غرق شدن به انتظار غریق نجات می نشیند؟!بلکه حداکثرتلاش خود را در نجات از آب می کند تا غریق برسد.در حدیثی آمده یکی از ویژگی های یاران مهدی آن است که:

«و یُوَطِّئُونَ لِلمَهدِی سُلطَانَهُ: برای سلطان و تسلط مهدی زمینه سازی می کنند.»

(کنز العمال،ح38657)

انتظار نه احترام است نه اعتراض،نه گوشه گیری است نه امید ذهنی و ایستا ،انتظار عقیده ای پویاست،یعنی حضور در صحنه عملی و زمینه سازی عینی و دگرگونی ریشه ای،منتظر باید آمادگی فکری،روحی و عملی داشته باشد.

این مطلب ادامه دارد