«وَ قَالَ (علیه السلام ):لَا تَسْتَحِ مِنْ إِعْطَاءِ الْقَلِيلِ فَإِنَّ الْحِرْمَانَ أَقَلُّ مِنْه‏

و درود خدا بر او، فرمود: از بخشش اندك شرم مدار كه محروم كردن، از آن كمتر است.»

                                                                             (حكمت 67/ نهج البلاغة-ترجمه دشتى)

توجه: 1- خدداری کردن از «بخشش اندک» فکر و عمل درستی نیست زیرا این عمل هم موجب محرومیت دیگران از نیازشان می گردد و هم خود بخشش کننده از اجر و فواید معنوی محروم می ماند.

2- در فرهنگ اسلام،«بخشش اندک توام با اخلاص»،اندک نیست.حضرت علی(علیه السلام)در حکمت 422می فرمایند:«کار خیر را انجام دهید و اندک آن را کوچک نشمارید زیرا کوچک آن(اگر برای خدا باشد در نزد خدا) بزرگ و اندک آن بسیار است».

3- تفکر«یا هیچ یا همه چیز»تفکر نادرست و موجب عدم رشد در زمینه پیشرفت های مادی و معنوی است زیرا این طرز تفکر باعث می شود انسان از فعالیت های کم و کوچک خودداری کرده و به آن ادامه ندهد در حالی که حضرت در حکمت 278می فرمایند:« قَلِيلٌ تَدُومُ عَلَيْهِ أَرْجَى مِنْ كَثِيرٍ مَمْلُولٍ مِنْه»کار اندکی که آن را ادامه دهی از کار بسیاری که ملالت و خستگی آورد،بهتر و امیدوارکننده تر است.