«وَ الَّذِينَ صَبَرُوا ابْتِغاءَ وَجْهِ رَبِّهِمْ وَ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ أَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْناهُمْ سِرًّا وَ عَلانِيَةً وَ يَدْرَؤُنَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ أُولئِكَ لَهُمْ عُقْبَى الدَّارِ

و (خردمندان) كسانى هستند كه براى جلب توجّه پروردگارشان صبر پيشه كرده و نماز بپا داشتند و از آنچه روزيشان كرديم پنهانى و آشكارا انفاق كردند و بدى را با نيكى پاك مى‏كنند. آنانند كه سراى آخرت مخصوص آنهاست.» (سوره الرعد/ آيه 22)

نكته‏ها:

«صبر»، فقط به معناى تحمّل مشكلات نيست، بلكه شامل پايدارى در عبادت، مقابله با معصيت، بردبارى در مصيبت، تسليم در اطاعت و عدم غرور و مستى در نعمت نيز مى‏شود.

 «وَجْهِ رَبِّهِمْ» به معناى جلب توجّه، عنايت و رضايت پروردگار است.

اقامه نماز يكى از مصاديق پيمان‏هاى الهى «عهد الله» است، كه در آيات سابق آمد، چنان كه در روايت نيز آمده است «الصلاة عهد الله».

صبر و صلوة پيوند با خالق، انفاق و حسنه، ارتباط با مردم است.

انفاق داراى درجاتى است

گام اوّل: بخشش از فضل و داده‏هاى الهى. «أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقْناكُمْ». (بقره/254)

گام دوّم: بخشش از دسترنج و كسب حلال. «أَنْفِقُوا مِنْ طَيِّباتِ ما كَسَبْتُمْ».( بقره/267)

گام سوّم: بخشش از آنچه دوست دارند. «لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ».( آل عمران/92)

گام چهارم: ايثار. «وَ يُؤْثِرُونَ عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ» (حشر/9)

به فرموده‏ى الميزان، كلمه «عُقْبَى الدَّارِ» به معناى عاقبت به خيرى در دنياست ولى مى‏توان گفت كه شامل هر دو سرا «دنيا و آخرت» مى‏شود.

معناى اينكه بدى را با خوبى برطرف كنيم، اين است كه اگر از مومنان كسى كار ناشايستى در رابطه با ما انجام داد اغماض كنيم، نه اينكه با افراد ظالم و مفسد چنين رفتارى داشته باشيم. زيرا در مورد آنها بايد مقابله به مثل نمود. به هر صورت اگر چه اسلام دين اخلاق و عاطفه و بخشش است ولى در جاى خود «لا تَأْخُذْكُمْ بِهِما رَأْفَةٌ» (نور/ 2) نيز دارد.

اسلام مكتب جامع و اولوا الالباب افراد كاملى هستند. وجود جملاتى همچون: «يُوفُونَ»، «يَصِلُونَ»، «يَخْشَوْنَ»، «يَخافُونَ»، «صَبَرُوا»، «أَقامُوا»، «أَنْفَقُوا» و «يَدْرَؤُنَ» نشانه آن است كه انسان‏هاى كامل هم متعهد به پيمان‏هاى خود هستند، هم تمام ارتباطات خود را حفظ مى‏كنند، هم تقواى والايى دارند و هم بجاى انزوا، در همه‏ى ميدان‏ها حاضر و فعّال‏اند.

پيام‏ها:

1. صبر و استقامتى ارزش دارد كه براى خداوند و در راه او باشد. (نه هر تعصب و لجاجت و يكدندگى) «صَبَرُوا ابْتِغاءَ وَجْهِ رَبِّهِمْ»

2. نماز بايد اقامه شود، نه آنكه فقط خوانده شود. يعنى بايد آداب، شرايط، حدود و دستورات آن مراعات شود. «أَقامُوا الصَّلاةَ»

3. رابطه با خدا بدون كمك به ديگران مقبوليّتى ندارد، گرچه كمك هم تنها كمك مالى نيست. «أَقامُوا الصَّلاةَ وَ أَنْفَقُوا»

4. به انفاق خود مغرور نشويد، آنچه مى‏دهيد از اوست. «أَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْناهُمْ»

5. وقتى نيّت كار «ابْتِغاءَ وَجْهِ رَبِّهِمْ» يعنى رضايت پروردگار شد، ديگر پنهان و آشكار عمل مهم نيست. «سِرًّا وَ عَلانِيَةً»                   

6. حكمت اقتضا مى‏كند كه بعضى از كمك‏ها علنى و بعضى ديگر مخفى باشد.

 «سِرًّا وَ عَلانِيَةً»

7. گناه را با توبه، منكر را با معروف، ظلم را با عفو، ناسزا را با سلام، عذاب را با صدقه، جفا را با صله، استبداد را با مشورت و ولايت طاغوت و شيطان را با ولايت حقّ جبران نماييم. «يَدْرَؤُنَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ»

8. خوش عاقبتى در دنيا و آخرت از آنِ صاحبان خرد است. «أُولُوا الْأَلْبابِ … أُولئِكَ لَهُمْ عُقْبَى الدَّارِ»